El ojo por ojo, diente por diente que aparece en el Código de Hammurabi de hace ya 38 siglos se traduce en pleno siglo XXI en matar a diez palestinos por cada nacional muerto. Desde el 7 de Octubre el ejército israelí ha asesinado a casi nueve mil palestinos, la inmensa mayoría civiles y niños y niñas. ¿Dónde ha puesto el límite el gobierno del estado sionista de Israel? ¿Cuál es su verdadero objetivo tras la ofensiva de Hamás del 7 de Octubre?
En primer lugar, cobrarse la venganza en sangre: Ojo por ojo, diente por diente, 10 palestinos por cada ciudadano israelí muerto. Ya de paso, reducir a escombros Gaza, destruir sus infraestructuras, sus servicios, su economía y desplazar a su población, si es posible, hasta el desierto del Sinaí. El estado sionista nunca renunció a expulsar a los y las palestinas de una tierra que considera suya por designio divino.
¿Y cuál es el papel de la comunidad y los organismos internacionales ante este genocidio masivo que día a día contemplamos obsceno ante nuestros ojos? ¿Qué acciones ha llevado a cabo la ONU ante la política sistemática de expansión y colonización desplegada durante décadas?
Hiere tanta hipocresía y avergüenza pertenecer a un mundo en el que la vida de un niño o una niña palestina vale menos que nada.
Muchos y muchas nos preguntamos qué podemos hacer, cómo podemos expresar nuestra indignación, dónde podemos acudir para frenar esta masacre sin fin. Las palabras ya no valen y los gritos sólo sirven para acallar nuestras conciencias,
Me quedo con la imagen de una madre joven palestina abrazando tiernamente a su bebé amortajado. Le acuna con un cariño infinito y le dice que no tenga miedo, que ella nunca le va a soltar de la mano.
Oraingoan udal-legetik eratorritako dekretuak izan ditu jopuntuan ezaguna dugun eskuin-muturreko alderdi faxistak (izenda dezagun egoki izana). Bazterketa ei da euskarari lehentasunezko tratamendua ematea. Antza, soziolinguistikan eta hizkuntza gutxituen tratamenduan sasi-adituak ditugu alderdi espainiarrean, baita botere judizialean ere. Hala, 79ko estatutuan jasotako euskararen ofizialtasuna ilusio hutsa baino ez da euskaldunontzat, baita ondoren heldutako lege eta dekretu guztiak ere. Ez baitira izan kapaz eraso horiei guztiei balazta jartzeko.
Oraingoan, aipatu alderdia izan da baina, badira sindikatu, talde eta norbanako euskararen normalizazioaren aurka etengabe ari direnak, euskara gutxitua, baztertua, desio dutenak. Euskaldunen hizkuntza eskubideen urraketa lege egitea desioko luketenak.
Begirune kontua baino ez da, hizkuntza bati, hiztunei, herri bati.
Polarizazioak ez dio inoiz elkarbizitza ekarriko jendarte bati, baina begirune ezak ere ez.
Eta hizkuntza gutxitu baten hiztunok ez gara errespetatuak izaten ari. Besteak beste, ez dugunean bermatuta euskararen erabilera eremu publiko guztietan, gure hizkuntza normalizatzeko urratsak administrazio guztietatik ez direnean egiten, herritarrak euskalduntzea ezinezkoa egiten duten hezkuntza ereduak betikotzen direnean, lanpostu publikoak hizkuntza eskakizunen derrigortasun datarik gabe sortzen direnean edota elebitasunaren izenean haur euskaldunari gaztelaniaz egiten dionean Udal-kiroldegiko igeriketa begiraleak edota Udal Musika Eskolako irakasleak.
Horietan eta beste hamaika egoeratan errespeturik gabe tratatzen gaituzte. Eta ez errepetatzea erasotzea da. Ez du balio “ez daukat ezer euskararen kontra” esateak, jarraian eraso diren erabaki politiko zein judizialak sustatzen eta babesten badituzu.
Hizkuntza gutxitu batek biziberritze plan integrala behar du, biziraungo badu. Espazio publiko guztietatik hasita eremu pribatu eta pertsonal guztietara hedatu arte. Jendartean estatusa aitortu, eta legediarekin batera haren aldeko jarrera eta eguneroko praktika sustatzea. Urrun gabiltzalakoan nago. Esan barik doa, soziolinguistikari buruz hitz egiteko, gutxieneko jakintza ezinbestekoa dela (fisika kuantikoari buruz hitz egiteko, haren gutxieneko nozioak jakitea beharrezkoa den bezala).
Ez duenak euskara normalizatua nahi, gutxitua izatea nahi du, eta horretarako erasotzea du bide. Hizkuntza bat, kultura bat, nazio bat... banagaitzak baitira hitzok.
Zalantza izpirik gabe, batzuek gutxitua nahi dute euskara, gure nazioa ahul nahi duten bezala. Baina nahikoa dugu: Euskal Herrian bizi garen euskal herritarrak gara, euskaraz egiteko hautua egin eta eskubidea daukagunak, eta azaroaren 4an Bilboko kaleetan hori aldarrikatuko dugu.
Heltzea izugarrizko garaipena den arren, iritsi ondoren bizirautea ere ez da bat ere erraza. Eta gure gizartea batzuetan itsaso bat baino ankerragoa izan daiteke… Kasualitatez, Ereagan pertsona batzuek bidaia segurua eta guztientzako harrera duina aldarrikatzen genituen bitartean, oso hurbil luxuzko gurutza-ontzia ikusten genuen. Horiek ere ekartzen dizkigu itsasoak, eta alfonbra gorriko ongi-etorria ematen zaie, turistak baitira, ez migratzaileak.
Batzuek eta beste batzuek gurera heltzeko egin behar duten bidaia-motari buruzko gogoetatik haratago, hona ekarri nahi dut halako turismoak (lehenengo munduko beste jardun askorekin batera) eragiten dituen hondamenaren ondorioz ere pertsona batzuk beren jatorria uztera behartuta daudela, aldaketa klimatikoa baita migrazio askoren atzean dagoen faktore bat.
Klima-aldaketa, Hegoaldearen errekurtsoen ustiapen basatia, interes ekonomikoengatik Mendebaldetik babesten diren erregimenek kolektibo batzuengan (emakumeak, LGTBI+…) eragiten duten errepresioa, etxe ondoan dugun arma-enpresek elikatzen dituzten gerrak… Horiek guztiak daude gurera etortzen erabakitzen dutenen atzean, eta guk bultzatu ditugu, batzuetan erailtzen dituen itsaso hori atzean uzten duten lurraldea baino segurua delako, gurera heltzean, bizitza duina egiteko ametsa zain dagoela uste dutelako. Beraz, migrazioa eragiten duten faktoreetan eragiteko gaitasun gutxi dugula uste baitugu, gutxienez, heltzen direnei harrera ona egin diezaiegun.
