Donostia
Markel Ormazabal (Concejal de EH Bildu de Donostia)
Un (nuevo) escándalo recorre Donostia: el escándalo de los bares de la Parte Vieja que cobran más a los turistas que a los locales. Todas las fuerzas de bien se han unido en santa cruzada para acosar a ese escándalo: el Ayuntamiento y la Diputación de Gipuzkoa, el Gobierno Vasco y el Instituto Vasco de Consumo (Kontsumobide), la asociación de empresarios de Hostelería Gipuzkoa, y a la cabeza de todos, el Diario Vasco.
La consejera de Turismo, Sonia Pérez, habló de “práctica no deseable y que, desde luego, se debe censurar”. El diputado de Turismo de Gipuzkoa, Imanol Lasa, aseguró que las conductas denunciadas son “completamente reprobables éticamente”. Incluso el alcalde Eneko Goia, después de insistir que la administración municipal carece de competencias para intervenir en este ámbito –no vaya a ser que alguien le exija pasar de las palabras a los hechos-, calificó lo sucedido de “absolutamente inaceptable”. Las ranas croan, los burros rebuznan, y mientras tanto, nosotros no salimos de nuestro asombro. Resulta difícil recordar algún asunto que, este último año, haya hecho correr tantos ríos de tinta como el de los precios. Obviamente, estas prácticas que tanto preocupan ahora se deberán corregir, pero cuestiones más acuciantes relacionados con la Parte Vieja, haberlas, haylas.
Y el asombro deviene en cabreo al constatar que una vez más nos toman por necios. O peor aún, nos quieren necios. Nos quieren entretener torpemente con el sensacionalismo, convirtiendo en noticia los detalles que menor importancia deberían tener para el alcance de lo señalado. Y lo que el dedo señala es que la Parte Vieja está pagando muy caro el éxito; es decir, el éxito turístico. Las instituciones no quieren ver el problema que les están mostrando los y las vecinas de la Parte Vieja, y se aferran a lo banal, buscando cualquier excusa para dilatar, cuando no ahondar, el problema. Y el problema, repetimos, es que el barrio agoniza.
Las políticas públicas que se están aplicando en el barrio reniegan de la necesidad de preservarlo como espacio de residencia y convivencia de sus residentes como objetivo prioritario. Así las cosas, en los últimos cuatro años, el tándem PNV/PSE lejos de priorizar la calidad de vida del vecindario, ha dejado hacer a los actores que contribuyen a la gentrificación y turistificación de la Parte Vieja. De hecho, solo dentro de este marco aprehenderemos la verdadera trascendencia de esta (nueva) “guerra de precios”; y más concretamente, en relación a la gentrificación comercial. El contexto coloca la forma frente al fondo, las apariencias frente a las realidades.
Entendida en un sentido lato, la gentrificación se refiere a los procesos de regeneración urbana que tienen como resultado el aumento del precio del suelo y el desplazamiento de poblaciones de menos ingresos de unos barrios a otros. No obstante, la naturaleza actual del fenómeno nos permite relacionarlo con otros fenómenos como, por ejemplo, la turistificación, que hace referencia al uso del espacio urbano por parte de los turistas y las transformaciones en la estructura residencial y comercial que les favorecen. En este sentido, cabe señalar que, por lo general, la turistificación y la gentrificación van de la mano y se refuerzan mutuamente. Ciertamente, el turismo urbano tiene una influencia cada vez mayor en los procesos de cambio de las ciudades, en cuanto los hábitos de consumo de los turistas afectan al espacio público y a la estructura comercial de los barrios. Es la gentrificación comercial: la transformación de la estructura productiva urbana por las nuevas actividades económicas al servicio de la población flotante. Y esto es, precisamente, lo que ha ocurrido en la Parte Vieja; pero podrían ser Gros, San Bartolomé, Egia…
La gentrificación comercial forma parte de los procesos generales de gentrificación, y como se advierte en el caso de la Parte Vieja, tiene dos causas principales: la diferencia en los hábitos de consumo de los nuevos clientes y el aumento de los precios del alquiler de los locales comerciales (Lisa Vollmer, 2019). La cuestión de los hábitos de consumo está relacionado con un cambio en el comportamiento turístico. El turista actual ya no se conforma con ver solo las “clásicas” atracciones turísticas de la ciudad, también quiere ver barrios en los que espera encontrar una experiencia “auténtica” de la vida urbana. Pues bien, en nuestra ciudad resulta que esa “experiencia” son los pintxos, y el recién creado Instituto del Pintxo Donostiarra es buena prueba de ello; dispositivo impulsado desde el Ayuntamiento para “poner en valor esta peculiar tradición gastronómica”, que según nos dicen, no solo es “reflejo de nuestra idiosincrasia y tradición”, sino que además y sobre todo “refuerza la marca de prestigio de San Sebastián”. Es la gastronomía como reclamo turístico, el “Welcome to The Culinary Nation”. Es el reclamo que tan gustosamente fortalece la iniciativa privada, como por ejemplo el portal de viajes Lonely Planet, que en agosto de 2018 otorgó a los pintxos de Donostia el título de “mejor experiencia gastronómica del mundo”, ahí es nada, y con una mención especial a la Parte Vieja, “donde es obligatorio seguir el recorrido por los bares y restaurantes más representativos de la capital”.
Ahora bien, un bar puede permitirse pagar un alquiler bastante más alto que, por ejemplo, una zapatería, por lo que el aumento del alquiler hace que los comercios necesarios para el día a día sean sustituidos por otras empresas, adecuadas a los nuevos patrones de consumo. En un barrio de apenas 6.000 habitantes hay más de 700 locales comerciales en activo, de las que 210 son establecimientos hosteleros (1 por cada 29 habitantes). Es decir, tres veces más comercio y seis veces más hostelería que en el resto de los barrios de Donostia, pero de las cuales más de la mitad están dirigidos al turismo, según denuncia la asociación vecinal Parte Zaharrean Bizi. Incluso el reportaje que destapó “el escándalo de los precios” señalaba que “el 80% de los consumidores de estos establecimientos en los meses de temporada alta son turistas y excursionistas”. Ciertamente, los nuevos locales reflejan las necesidades de consumo de los nuevos usuarios. Más aún, esta nueva estructura comercial trae consigo una estética propia, que rompe con lo antiguo, y que para los inversores funciona a modo de señal de que vale la pena invertir en ese barrio; por lo que la gentrificación comercial a la subida de precios de alquiler. Cuando los precios siguen subiendo, aquellos primeros inversores también tienen que marcharse, y al final, los únicos que pueden permitirse esos alquileres son las grandes cadenas y los grandes grupos empresariales.
Gran parte de estos establecimientos de la Parte Vieja están lejos de seguir considerándose “pequeño comercio”, ya que si bien la mayoría mantiene el nombre del negocio que le precedió, el capital tiende a concentrarse y lo mismo la propiedad. El “emprendedor por su cuenta” ha quedado fuera de juego y cada vez es más opaco el empresariado que compra ya no solo bares, sino edificios enteros. Que recientemente un grupo hostelero se haya hecho con la propiedad del clásico bar La Cueva y de paso con la propiedad del edificio de viviendas más antiguo de la Parte Vieja -único edificio residencial que quedo en pie tras la quema de la ciudad en 1813-, no parece tan relevante como el hecho de que se cobre más a turistas que a los locales. Cabe señalar que este grupo hostelero también gestiona parte de los bares denunciados en “la guerra de precios”. Casualidad o no, más bien nos situamos en el no, pero como quien manda es la ley de la oferta y la demanda pues…
En estos discursos la gentrificación se presenta como el desarrollo natural contra el que no se puede hacer nada. Sin embargo, la gentrificación no es inevitable. Podemos responsabilizar a los turistas de los males que padece el barrio, pero si la vivienda asequible está debidamente protegida y se protegen los comercios necesarios para el día a día, la turistificación no tiene por qué llevar a la gentrificación (aunque no se pueden obviar otros problemas derivados de este fenómeno). Detrás de estos procesos se esconden intereses concretos, y la estrategia de orientar el debate hacia la antinomia de odiar o no al turista, además de para adulterar y desenfocar el problema, les sirve para encubrir las responsabilidades políticas e institucionales en los cambios estructurales impuestos al barrio. Las instituciones, a su vez, complementan esta estrategia atacando cualquier atisbo de crítica a su modelo de ciudad y al modelo turístico, que como bien señalaba Parte Zaharrean Bizi, no tiene otro fin que el “de desinformar y proteger los intereses comerciales de esos lobbies a expensas del interés general del resto de la ciudadanía”.
El dinero que mueve el turismo no puede justificar todo y dejar a la ciudadanía indefensa. Los inversores globales y locales que priorizan la unidimensional tasa de ganancia frente a la rentabilidad social no van a abandonar sin más su “mina de oro”, lo que hace imperativo la actuación de la administración pública. Pero tampoco las políticas urbanas empresariales aplicadas durante décadas van a desaparecer de golpe de la administración, y por tanto, es imprescindible la autoorganización de los afectados. La realidad apremia promocionar procesos de cooperación en vez de la competencia; Donostia en general y la Parte Vieja en concreto urgen priorizar la satisfacción de necesidades frente a rendimientos financieros. Y es que imaginar una Donostia que transite hacia la sostenibilidad y la justicia social resulta indisociable de invertir las prioridades de la economía convencional.
Aurrekontuei buruzko debatea funtsezko debatea da, zalantzarik gabe, gure gizartearentzat nahi dugun eredu sozialaren ikuspegia eta eraikuntza islatzen baititu, eta, horrenbestez, bakoitzak inbertsio publikotik ezinbestekotzat dituen lehentasunak zein diren definitzen ditu. Azken batean, eraiki nahi dugun gizartea eta hiria zein diren islatzen dute aurrekontuek.
Gure ustez, Donostiako Udal Gobernuak aurkeztu dituen . 2020ko aurrekontu egitasmoa aurreko urtekoen bide beretik doa eta, beraz, egitasmoa ez bada zuzentzen, desoreka sozial eta ekonomikoak areagotzen jarraituko dute.
Baina hiria eta hiritarrak aldatzen ari dira, eta balio berriek balio zaharrei eremua irabazten diete, pausuz pausu. Pentsiodunek, emakumeek, gazteek edo langile prekarioek -gehienak emakumeak- mahai gainean jarri dituzte hainbat desoreka sozial, eta udalak arazo hauei erantzuna eman behar die, hala beharrez.
Era berean, desoreka hauek ez dira berdinak Donostia osoan. Badaude auzo batzuk non desoreka sozial eta ekonomikoak handiagoak diren: Altzan, Intxaurrondon eta Bidebietan.
Uste dugu desoreka hauei buelta emateko ordua dela, herritarrek agindu diguten paperean aritzeko ordua. Azken batean, Donostia orekatuago baten norabidean neurri posible eta eraginkorrak eskaintzeko ordua da.
Eneko Goiaren gobernuak 2020rako aurkeztu duen egitasmoaren azterketa sakona egin du EH Bilduk, eta hauek dira ondorio nagusiak:
Etxebizitza da Donostiaren eta donostiarren arazo nagusia. Egoera benetan larria da, “kanporatze” efektu baten aurrean gaudelako inongo zalantzarik gabe (donostiarrek inguruko udalerrietara alde egin behar dute etxebizitza bila). Etxebizitzaren inguruko kezka Eneko Goia alkatearen diskurtsoetan ageri da maiz. Baina 2020rako aurrekontu proiektuak ez du indar berezirik jartzen eremu honetan; are gehiago, arazoari irtenbidea bilatzeko funtsezko ideiak baztertzen ditu. Batetik, kezkagarria da datorren urterako Udal Gobernuak babestutako etxebizitza bakar bat ere ez aurreikusi izana: etxebizitza alorreko aurreikuspen bakarra gazteentzako etxebizitza dotazionalak dira (behin-behineko bizilekuak, eta familien beharrei aurre egiteko eraginkorrak ez direnak). Bestetik, hutsik dauden etxebizitzak merkaturatzearekin lotutako neurririk ez du jasotzen aurrekontu proiektuak, eta argi dago eremu hau nahitaezkoa dela arazoari heltzeko, milaka etxebizitza baitaude hutsik Donostian. Azkenik, eta krisi ekonomiko baten atarian gaudela -hainbat ahotsek dioten bezala-, are beharrezkoagoa da aurrekontu proiektuan ekonomikoki okerren dauden sektoreentzat etxebizitza eskubidea bermatzeko neurriak jasotzea eta, aldiz, halakorik ez du egin PNV eta PSOEren Udal Gobernuak.
Hirigintzan, bestalde, ez da berrikuntzarik ikusten, eta esanguratsua da Loiolako Lorategi Hiriko proiektua ez jaso izana. Nabaria denez, ez da lehentasunezkoa Eneko Goiaren gobernuarentzat, “ahaztu” egin zaio-eta aurrekontu proiektuan. Eneko Goiak beste lehentasun batzuk ditu: Santa Klara irlako proiektuarentzat nahi adina diru dago (areago, kostuak ez duela axola adierazi berri du Udal Gobernuak, eta kudeaketaren ikuspegitik, hau izugarri kezkagarria da). Uharteko obrak ere berehala hasi dira. Estalitako guneak egiteko partida datorren urterako aurrekontu proiektutik desagertu izana ere sintomatikoa den bezala: ez al du donostiarren bizi kalitateak izan behar Udalaren jardunaren helburu? Ez al dira beharrezkoak Donostian estalitako guneak haurrek eta gaztetxoek jolasteko eta bizitza komunitarioa garatzeko?
Babes sozial sistema. Beste krisi baten atarian gaude eta horrek zerbitzu sozialak indartzea eskatzen du. Egia da Gizarte Ekintzaren aurrekontua zertxobait igo dela, baina jarraitzen du lehentasunezkoa izan gabe. Eta horren seinale da, adibidez, zerbitzu berririk ez irekitzea eta eguneko zentroen zabalkundea geldirik jarraitzea; era berean, Donostiak jarraitzen du hainbat kolektiborentzako larrialdi etxebizitza parkerik gabe, eta larrialdi sozialerako dirulaguntzetan ere ez dago inongo hazkunderik. Kultur aniztasunaren eremuan, kaleko bitartekaritza programa desagertu izana ere oso adierazgarria da; izan ere, mota honetako esku hartzeak inoiz baino beharrezkoagoak dira gaur egun.
Auzoen arteko desorekak. Donostian auzoen arteko desberdintasunak handitu egin dira. Lehen Miramongo biztanleen batez besteko errenta Altzakoa halako 2,5 bazen, 3,5 da orain. Bidebieta, Altza eta Intxaurrondok bertako biztanleen bizi kalitatea hobetzeko politika integralak behar dituzte: dinamismo ekonomikoa sustatzeko edo merkataritza txikiari (txikizko merkataritza %10 inguru murriztu da 2015etik 2018ra ekialdeko auzoetan, Hiri Ekonomiaren Barometroaren arabera) laguntzeko ekimenak, hobekuntzak espazio publikoan, bizitza kulturala suspertzeko programak eta abar. Talde honek askotan esan du Udalaren jardunaren fokua Urumean jarri eta uholdeen arazoa bideratu ondoren ekialdearen txanda dela orain. Baina PNV eta PSOEren gobernuak ez du berdin pentsatzen. Oso esanguratsua da ekialdeko ekimen nagusia Altzako kiroldegia izatea eta etengabeko atzerapenez errenka etortzea. Esanguratsua da, era berean, Intxaurrondoko Larrotxene kultur etxearen berrikuntza ez jasotzea aurrekontu proiektuak, Udal Gobernuak berak iragarri zuen-eta proiektu hau.
Enplegu duina. Egia da, beste leku askotan bezala, Donostian ere behera egin duela langabeziak azken urteotan. Baina aldi berean, prekaritateak gora egin du: Hiri Ekonomiaren Barometroaren arabera, hamar kontratu berritatik bederatzi aldi baterakoak dira. Soldatak, bestalde, gero eta eskasagoak dira. Udalak, lehenik, eredu izan behar du. Baina gaur egun, urrun dago horretatik. Ez da posible, adibidez, Udalarentzat lan egiten duten pertsonen artean, batzuek 1.200 euro baino gutxiago kobratzea. Eta noski, etxean ez ezik, kanpoan ere akuilu lana egin behar du Udalak, baina, zoritxarrez, PNV eta PSOEk aurkeztutako aurrekontu proiektuan harrigarria iruditzen zaigu Donostiako Sustapenak 45 urtetik gorako emakumeentzako programarik ez aurreikustea. Izan ere, langabetuen erdia baino gehiago, Donostian, 45 urtetik gorakoa da, eta haien artean emakumezkoak dira nagusi (%56).
Turistifikazioa. Turismoa Donostiako sektore ekonomikoetako bat da, eta bere espazioa eta bere araudia izan behar du, modu positiboan eragin dezan Donostian. Zoritxarrez, turismoa neurri gabe hazten ari da eta arazoak sortzen hasi dira: zenbait tokitan bizi kalitateak okerrera egin du eta auzotarrak ere alde egiten ari dira, etxebizitzen salerosketa eta alokairu prezioak are gehiago igotzen ari dira, identitate propioa galtzen ari gara... Eneko Goiaren gobernuaren politikek, konponbideak bilatu eta turismo iraunkor eredu bat sustatu beharrean, arazo horiek areagotu besterik ez dute egin. “Turismo iraunkorraz” hitz egitea gustuko du alkateak, baina bere praktika kontrako norabidean doa. Eta esan behar dugu aurrekontu proiektu honetan ere ez dagoela eredu iraunkor bat sustatzeko inongo konpromisorik. Etorkizunari begira, funtsezkoa da neurriak hartzea eta orain arteko inertzia zuzentzea, baina horren arrastorik ez dago Udal Gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Parekidetasuna da beste erronka nagusietako bat, denok konpartitua eta azken urteotan Donostian, mobilizazio jendetsuen bitartez, islatu dena. Eta alor honetan ere ohituta gaude gobernukideen hitz politekin, baina aurrekontuan badira datu kezkagarriak. Esan dezagun, lehenik, oraindik ere berdintasunera bideratutako partida milioi bat euro ingurukoa dela; aurrekontu proiektu osoaren % 0,23. EH Bilduk aurrekontua bikoiztea proposatu zuen iaz, Udal Gobernuko kideek ezezkoa eman zioten proposamenari, eta jarraitzen dugu pentsatzen proiektuan jasotako partida eskasa dela eta nabarmen igo behar dela. Deigarria eta kezkagarria iruditzen zaigu puntu kritikoen hobekuntzak iaz baino 20.000 euro gutxiago izatea; deigarria eta kezkagarria, aurtengo urtarriletik irailera bitartean sexu erasoak % 30 hazi baitira Donostian. Gauza bera esan behar dugu III. Berdintasun Plana inplementatu eta sistematizatzeko partidaz, % 43ko murrizketa baitu, eta ez dugu ulertzen nolatan jaisten den igoera izan beharko lukeen partida hau. Irabazi asmorik gabeko elkarteentzako diruak ez du igoerarik, heziketarako programak ere ez, eta formakuntzarako partida negargarria da (3.500 euro Udaltzaingoarentzat).
Kirola. Kiroletako zinegotziak berak aitortu du, batzordeetan, “diskriminatzaileak” direla emakumezkoen kirolarekiko. Sinestezina iruditzen zaigu Udal Gobernuak partida diskriminatzaile bat jasotzea aurrekontu proiektuan; jakitun izanda, gainera. Batez ere, Eneko Goiak Donostiako emakumezkoen kirol maila bikaina izaten duelako maiz ahotan.
Klima aldaketaren aurkako borroka. Gaiaren garrantziaren inguruan adostasun zabala dago, partekatutako kezka da eta Udal Gobernuak ere bere Gobernu Programan jasoa du. Beste alor batzuetan gertatzen den bezala, ordea, hemen ere diskurtsoak norabide batetik doaz eta praktika, kontrakotik. Klima aldaketaren aurkako borrokan konpromiso sendoa duela dioen Udal Gobernu hau bat dator Zubietan erraustegi bat eraikitzearekin, esaterako. Baina aurrekontuaz ari garela, hemen ere nabarmena da kontraesana. Larrialdi klimatikoaz Udalbatzak irailean onartutako mozioak hainbat konpromiso jasotzen zituen: Jasangarritasun Energetikoaren 4/2019 Legearen garapena Donostiara egokitzeko hurbilpen bat egitea, klima aldaketa borrokatzeko plangintza bat diseinatzeko prozesu parte-hartzaile bat abian jartzea edota plangintza hori gauzatzeko bitarteko tekniko zein ekonomikoak bideratzea. Halakorik ez dago jasota proiektuan. Errefusarentzako edukiontzietan txipa jartzeko asmoa ere agertu du Udal Gobernuak, baina aurrekonturik ez dago horretarako. Plastikozko poltsak ere kenduko dituztela esan du alkateak, baina hemen ere ez dago aurrekonturik. Bizikleta sustatzeko apustu garbirik ere ez dago eta kale bakarra egokituko dute oinezkoentzat.
Euskara. Aurrekontu proiektuak orain artekoari jarraipena eman besterik ez du egiten: ez dago berrikuntzarik. Talde honen ustez, Udalak pausoak eman beharko lituzke aurrekontuaren % 2 euskararen garapenerako erabiltzeko, baina oso urrun gaude helburu horretatik (% 0,65, datorren urterako aurkeztutako proiektuan). B2 mailara arteko doakotasuna ez da 2020an ere lortuko.
Kultura. Larrotxeneko berrikuntza baztertu izana aipatu dugu lehen, eta adierazgarria da, baita ere, auzoetako jaiei zer garrantzi gutxi ematen dien Eneko Goiaren gobernuak: 2015etik kopuru bera bideratzen da laguntza horietara.
Babestutako alokairuzko etxebizitzak eraiki ahal izateko, Udalak bere parke publikoa osatzen joan behar du urtez urte. Urte askotan egindako esfortzuari esker, egun 2.000 bat etxebizitza kudeatzen ditu Donostiako Udalak, alokairuzko etxebizitzak eta gazte eta adineko pertsonentzako apartamentu dotazionalak kontuan hartuz (2.500.000€)
Hutsik eta egoera txarrean dauden etxebizitzak erosi, zaharberritu eta alokairuan ateratzeko programa berria ezartzea proposatzen dugu. Neurri honen bidez, dagoeneko eraikitako eremuetan eragitea da asmoa, lurzoru berririk kontsumitu gabe (2.000.000 €)
Etxebizitza Legean aurreikusitako mekanismoak martxan jarri ahal izateko, lehendabizi, Donostiako Udalak hutsik dauden etxebizitzen zerrenda egin behar du. Aurre-tramitazio hau lehenbailehen egitea ezinbestekoa da bi urtez hutsik egondako etxebizitzak alokairuan eskaintzera behartu ahal izateko. (150.000 €)
Donostiako herri eta auzoen artean barne orekak lortzeko eta ekialdeko herritarren bizi kalitatea hobetzeko, funtsezkoa da Intxaurrondo, Bidebieta eta Altzan jarduera ekonomikoak sustatzeko eragile berri bat sortzea. 50.000 €
Donostiako beste auzoetan ez bezala, ekialdean ez da oraindik bulebaraziaziorik egin. Bizilagunak aspaldi eskatzen ari diren Jose Elosegi etorbidearen bulebarizazioa 2020ean egitea proposatzen dugu 1.850.000 euro
Intxaurrondoko bizilagunek barne mikrobus-linea bat jartzeko proposamena egin dio Donostiako Udalari behin baino gehiagotan. Izan ere, aurtengo udan 2.196 auzotarrek honen alde sinatu zuten. Baina Udalak ez du jaso 2020rako aurrekontuetan. 315.000 euro
90.000 euro
Auzoetako dendak sustatzeko dirulaguntza programa-pilotu bat abian jartzea proposatzen dugu, hurrengo urteei begira Donostia osoan ezartzeko asmoarekin. 50.000 euro
90.000 euro
500.000 euro
Udalak berak sortzen duen enpleguan (zuzena edo ez zuzena) egoera prekarioak ekiditeko helburu izango duten irizpide argiekin eragitea proposatzen dugu. Zehazki, 2020an berrituko diren esleipen guztietan langileen soldata minimoa 1.200 eurokoa izateko Udalak konpromisoa hartzea proposatzen dugu (1.500.000 euro)
Udalak kale egoeran dauden familiak artatzeko bitarteko gehiago behar ditu, batez ere adingabeak kale egoeran gelditzea ekiditeko. (150.000 euro)
Donostiako eragileen eskutik (etxez etxeko laguntza zerbitzua, kontraturik gabe zaintze lanetan dabiltzan langileak, barneko langileak, Emakumeen Etxea, erabiltzaileak...), zaintza sektorearen mahaia abian jarriko dugu hiru helbururekin: zerbitzu hauek balioan jartzea, langileen baldintzak hobetzea (gehien-gehienak, emakumeak dira) eta zerbitzuen kalitatea handitzea eta eskaintzea. (150.000 euro)
Hezkuntza sistema eremu aproposa da indarkeria matxista prebenitzeko eta egon daitezkeen arrisku-jokabideak garaiz antzemateko. (100.000 €)
Donostian indarkeria matxista kasuak gora doazen heinean, kasu bakoitzari erantzuteko Udalak jartzen dituen bitartekoak ere biderkatu behar dira. Zentzu honetan, indarkeria matxista pairatu duten emakumeen etxebizitza eskubidea bermatzea lehentasunezkoa da. (60.000 €)
Donostiako Udalak hirian dauden eremu arriskutsuetan esku-hartzeko duen programarako diru gehiago ematea proposatzen dugu. (70.000 € gehiago; soilik 30.000 aurreikusten ditu udal gobernuak)
Udal departamentu guztietan beharrezkoa bada ere, bereziki garrantzitsua da Udaltzaingoaren kasuan, indarkeria matxista pairatzen duten emakumeak artatzeko unean protagonismo berezia hartzen dutelako. (50.000 €)
Lehendabizi, egun dagoen egoeraren diagnostikoa egin eta legedira egokitu behar da (60.000 euro). Ondoren, prozesu parte-hartzaile erraldoi bat diseinatu behar da ahalik eta donostiar gehienek parte har dezaten (30.000 euro). Eta azkenik, prozesu parte hartzailea abian jarri eta diseinatutako plangintza garatu behar da (30.000 euro)
Donostian dugun birziklapen tasa igo gabe jarraitzen badu ere , eta Zubietan Erraustegia martxan jartzen ari diren honetan, Udal Gobernuak badirudi baztertu duela hainbat aldiz hartutako konpromiso bat: errefus-edukiontzi txip-dunaren azterketarako ikerketa tekniko bat egitea eta hura ezartzea. 2020ean egitea proposatzen dugu(30.000 euro)
Anoeta eremua Kirol Hiri bihurtzeko proiektua bultzatu nahi du Donostiako EH Bilduk, gainerako erakundeekin aliantzak bilatuta, honako oinarri hauekin: Belodromoa, Atano III. frontoia, Paco Yoldi, Txuri-Urdin, Gasca eta Carmelo Balda (haietako batzuek berritu beharra dute); Ilunbe kirola eta ikuskizunak egiteko erabilera anizdun areto bihurtzea; Anoetako estadio txikia behingoz berritzea eta kirolarientzako aterpetxe bat egitea. Helburua: azpiegiturak berrituta eta sinergiak bilatuta, mota guztietako txapelketak antolatzea eta Gipuzkoako federazioen entrenamendu eta kontzentrazioak egiteko aukera ematea. Hau dena egiten hasteko egitasmoa 2020an diseinatzen hastean proposatzen dugu (150.000 euro)
Berriz ere, Matigoxotegi futbol zelaia berritzea EAJ-PSEren udal aurrekontuetatik kanpo geratu da. Urteak daramatza gobernu honek bere hitza bete gabe, eta udal instalazio honen erabiltzaileak salaketa publikoa egiten ari dira, arrazoiz beteta. 350.000 euro
350.000 euro
30.000 euro
EH Bilduk 2020ko udal aurrekontu egitasmoari sartu dizkion zuzenketen berri eman dute gaur Reyes Carrerek eta Ricardo Burutaranek. Osoko zuzenketa bat eta 88 zuzenketa partzial erregistratu ditugu, 14 milioi euroko partiden bidez. Gure ustez, Donostiako Udal Gobernuak aurkeztu dituen aurrekontuek Donostian egun dauden desorekak handituko dituzte. 2020ko aurrekontu egitasmoa aurreko urtekoen bide beretik doa eta, beraz, egitasmoa ez bada zuzentzen, desoreka sozial eta ekonomikoak areagotzen jarraituko dute.
Plan Orokorra betetzen ez duten pisu turistikoei baimen gehiago ez emateko eskatu du EH Bilduk, eta Eneko Goia alkatearen agerraldia eskatu du
EH Bilduk hiru izen proposatu ditu sarirako, eta gero haien artean herritarrei erabakitzeko aukera eskaintzea proposatu du, baina EAJk, PSEk eta PPk ezetz esan dute
Bihar, Eneko Goia alkateak EH Bilduk eskatutako agerraldia egingo du batzordean, Lizarriturriko etxeetako lur-jauziari buruzko azalpenak emateko. Hain zuzen, joan den asteko osoko bilkuran egin nahi ez zuen agerraldiari buruz ari gara. Bertan, Alkateak ez zuen hitz egin nahi izan eta kaltetuei ez zien hitz egiten utzi, Donostiako Udala oraindik herritarrak arduratzen dituzten arazoetatik zein urrun dagoen eta zein jarrera duen argi eta garbi erakutsiz.