AKTUALITATEA

| 2023-10-02 11:03:00

Joan den asteartean, Barakaldoko Udalak omenaldia egin zion 1988ko irailaren 26an hilda agertu zen Francisco Herrera Jiménezi. Ekitaldi hori Alkatetza Sailak Gogora Institutuarekin (Memoriaren, Bizikidetzaren eta Giza Eskubideen Institutua) elkarlanean abian jarritako dinamikaren barruan kokatzen zen. Hausnarketa honen xedea ez da indarkeria-adierazpenen biktimei errekonozimendua eta erreparazioa emateko konpromisoa berrestea. Benetako bizikidetza bultzatuko duen memoriaren aldeko apustua egiten dugu, baina, gure ustez, dinamika batzuek ekarpen txikia egiten dute bide horretan, kontakizun interesatu eta alderdikoi bakarra inposatuz, eta, gainera, beharrezkoak ez diren minak sortuz.

Gure asmoa ez da omenaldiari buruzko baloraziorik egitea. Gure erabateko errespetua senideekiko eta hurbilekoekiko. Baina argi utzi nahi dugu eta gure kezka adierazi Alkatetza Arloaren jarreraren eta horrek kasu honetan dituen ondorioen aurrean.

Amaia del Camporen kabineteak adierazi du omenaldi hori Gogorarekin lankidetzan antolatzen zela. Hala ere, Gogora Institutuaren txostenen arabera, kasu hau autoretza nahasikoa da. Baina alkateak ETAri esleitu dio egiletza, jarritako plakaren testuan aintzat hartuta. Alkateak berak dokumentazio-lanaren aurka egin du, eta zalantzan jarri du Memoriaren Institutuak gure herrian omentzen diren gertakarien egiatasuna.

Horregatik, deigarria da, eta uste dugu ez dela onargarria, Gogora Institutuaren iritzia ezeztatuz, eta, beraz, inolako dokumentu-baserik gabe, hori bermatzen duen daturik gabe, Amaia del Campok ETAren biktima izan zela ebatzi izana. Jarrera hori ez dator bat garai hartako alkate Jose Maria Orrantia sozialistak edo haren idazkari nagusi Ricardo Garcia Danboreneak adierazitakoarekin, publikoki adierazi baitzuten heriotza ez zela ETAren lana. Arduragabekeria politikoko ariketa iruditzen zaigu, alkate baten eskumenak gainditzen dituena, eta Gogora bezalako erakundeen lana zalantzan jartzen duena. Barakaldoko memoria historikoaren distortsio bat da.

Mota hauetako jarrerek beste biktima batzuk, aurrekoetan adierazi duten bezala, plaken dinamikarekin jarraitzera uxatzen ditu, Orain dinamika hori, zorroztasun falta dela eta, amaitu egin da. Bizikidetza lan etengabearekin, enpatikoarekin, isilarekin eraikitzen da, eta ez bultzada politiko eta alderdikoiekin.